Το έργο πραγματεύεται την έννοια της μνήμης, εστιάζοντας στην αναπόφευκτη φθορά των αναμνήσεων και την απόρριψή τους με το πέρασμα του χρόνου. Μέσα από τη χρήση ενός σκουπιδοτενεκέ ως αποθηκευτικού χώρου, ανατρέπεται η παραδοσιακή του λειτουργία και αποκτά νέες σημασιολογικές διαστάσεις.Τα αντικείμενα που περιέχονται στον κάδο είναι προσωπικά και οικεία, συμβολίζοντας τις ξεχασμένες αναμνήσεις των ανθρώπων. Ένας ιδιαίτερος συμβολισμός προκύπτει από τη χρήση παιδικών παιχνιδιών, τα οποία βάφονται γκρι, εξαλείφοντας τη ζωντάνια των χρωμάτων τους. Η επιλογή αυτή υποδηλώνει τη θολή και ξεθωριασμένη μνήμη της παιδικής ηλικίας, μιας περιόδου που οι περισσότεροι προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή, αλλά τελικά χάνεται μέσα στη ροή του χρόνου. Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου, να ξεχνάει. Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο είναι η αντανάκλαση στο καπάκι του κάδου, η οποία λειτουργεί ως καθρέφτης, επιτρέποντας στον θεατή να δει είτε τα αντικείμενα είτε τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό ενισχύει τη διαδραστικότητα του έργου, προσκαλώντας τον θεατή να αναλογιστεί τις δικές του χαμένες αναμνήσεις.

Μυρόπη Κυπρή