Το έργο πραγματεύεται την χρήση ζώων εκτροφής στην τέχνη. Τα ζώα εκτροφής χρησιμοποιούνται στην τέχνη με τρόπο καταπιεστικό και γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από τους ανθρώπους με τελικό αποτέλεσμα την δολοφονία τους. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή είναι επιθυμητή η καταγραφή της στο πλαίσιο του ίδιου του έργου, είτε επειδή μετά την καλλιτεχνική εκμετάλλευση θα καταλήξουν στην μοίρα που τους έχει προκαθορίσει η κοινωνία. Πρόκειται για τον θάνατο με σκοπό την ικανοποίηση της αισθητηριακής απόλαυσης του ανθρώπου, δηλαδή της γεύσης. Αυτή η διεστραμμένη παράδοση της τέχνης αναιρείται στο συγκεκριμένο ηχητικό έργο, καθώς πρόκειται για το ηχοτοπίο της Βρούβας, ενός καταφυγίου διασωθέντων μη ανθρώπινων ζώων. Εμπεριέχει τις φωνές και τους ήχους ζώων εκτροφής που έχουν διασωθεί από την προαναφερθείσα τύχη και είναι πλέον ελεύθερα και ασφαλή εντός ενός προστατευόμενου περιβάλλοντος. Παράλληλα συμβιώνουν με εκείνα τα είδη που η κοινωνία αποδέχεται ως πιο σημαντικά, σκύλους και γάτες, φανερώνοντας έτσι πως στο πλαίσιο του καταφυγίου κάθε άτομο αντιμετωπίζεται δίκαια και ηθικά χωρίς διακρίσεις από τον άνθρωπο.