Το οπτικοακουστικό έργο αυτό αποτελεί ένα πολιτικοποιημένο έργο το οποίο ασκεί κριτική στην χρήση του πλαστικού στην σημερινή μας κοινωνία καθώς και το πόσο “πλαστική/ψεύτικη” έχει γίνει. Το ακουστικό μέρος αυτού του έργου αποτελείται από προηχογραφημένους ήχους από διάφορα πλαστικά αντικείμενα καθώς και από εργοστάσια παραγωγής πλαστικών αντικειμένων. Η επαναχρησιμοποίηση του ηχητικού υλικού αντανακλά την έννοια της ανακύκλωσης. Το ίδιο συμβαίνει και στο οπτικό μέρος του έργου, το οποίο αποτελείται από κολλάζ διάφορων εικόνων και βίντεο με την ίδια θεματική. Καθ’ όσο εκτελείται το έργο ο ακροατής έχει την δυνατότητα να συμμετέχει ενεργά στο ίδιο το έργο με το να παίζει διάφορα ρυθμικά μοτίβα πάνω σε πλαστικά αντικείμενα όποτε το κρίνει αυτός σκόπιμο/χρήσιμο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται πάλι εμφανής η έννοια της ανακύκλωσης. Η κριτική σκοπιά που έχει το έργο σταδιακά παίρνει μία πιο κυνική προοπτική και μας παρουσιάζει τα γεγονότα καυστικά. Το ηλεκτροακουστικό μέρος του έργου επιμελήθηκε η Σοφία Εμμανουηλίδου και το οπτικό μέρος ο Κώστας Ντουλματζής.
Ο Ντουλματζής Κωνσταντίνος σπουδασε σε προπτυχιακο και μεταπτυχιακό επίπεδο (integrated master) στο τμήμα εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών στην Σχολή Καλών Τεχνών Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (GR) υπό την επίβλεψη του καθηγητή Δημητρη Ζουρούδη. Το 2014 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ειδικότητα “Γραφίστας Εντύπου και Ηλεκτρονικου Μέσου” σε δημόσιο ΙΕΚ Θεσσαλονίκης. Το 2021 έγινε δεκτός στο Πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών “Οπτικοακουστικές Τέχνες στην Ψηφιακή εποχή” του Τμήματος Τεχνών Ηχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου στην Κέρκυρα (GR). Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ο Κώστας Ντουλματζής πειραματίζεται πάνω στις οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις με κύριο μέσο το projection mapping με θέμα την ρευστότητα του φύλου και την συνδιαλεξη του ψηφιακού με το φυσικό σώμα. Ζεί και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη ως φωτογράφος και γραφίστας.
