Στο ‘Βοσκαρέττιν’, το μεγαλείο της ποιμενικής ζωής συνδιαλέγεται εννοιολογικά με αυτό του εξωπραγματικού, επιδιώκοντας μια δημιουργική αντιπαράθεση του απλού με το πολύπλοκο, του φυσικού με το τεχνητό, ή του αγνού με το θορυβώδες, σε ένα πλαίσιο πλήρους αυτονομίας, ως πολιτικής πράξης. Οι ήχοι αναφοράς προέρχονται από το πιθκιαύλι, παραδοσιακό πνευστό μουσικό όργανο, που παίζεται κατά κανόνα από τους (λιγοστούς, πια) βοσκούς της Κύπρου. Εμπνευσμένο από το ποίημα του Κυριάκου Καρνέρα (1900-1986) “Είμαι”: Εἶμ’ ἀγράμματος κουλούτζ‘ιν, ἒν θωρῶ τὰ δκυό μου νύσ‘ια τζ εις τὴν γῆν γοιὸν το σκουλούτζ‘ιν πασπατεύκω ἴσ‘ια ἴσ‘ια. Εἶμαι ὅπως μνιὰ κουζούλα, εἶμαι γέρημος ’πὸ οὕλα, πὄν ἔσ‘ει’ποτζ‘εῖ τζ‘αι τζ‘εῖ εἰς τὸν κόσμον παραπάνω. Τζ ἡ δουλειά μὄν βοσσ ιτζ‘ὴ τζ·αὶ βοσκὸς ἐννὰ πεθάνω, γιατί‘ ὁ τζ‘ύρης μ’ ὁ φτωχός ἄφησέν με δίχα φῶς.
Ο Γιάννης Χρηστίδης σπούδασε Πολιτισμική Τεχνολογία και Επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, έκανε μεταπτυχιακό στο Sound Design στο University of Edinburgh, και ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στην Κοινωνική Ανθρωπολογία του Ήχου στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Η ακαδημαϊκή και καλλιτεχνική του έρευνά του εστιάζει στην πολιτισμική διάσταση του ήχου, και στο ρόλο που έχει αυτός στην καθημερινή ζωή και τη σχέση των ανθρώπων με τον τόπο τους. Έχει σχεδιάσει ήχο και μουσική για διάφορες οπτικοακουστικές και ραδιοφωνικές παραγωγές, εφαρμογές web και θεατρικές παραστάσεις.
