Το έργο αυτό αποτελεί μια απόπειρα προσέγγισης του εαυτού μέσα στο περιβάλλον. Η κλήση να αποτυπώσω σκέψεις, μνήμες, προσωπική, τέλος πάντων, ιστορία με φέρνει μπροστά στη δυσκολία του να βρω τί είμαι τελικά μέσα στο περιβάλλον. Δεν δίνεται απάντηση τελικά. Η διαδικασία παραγωγής του έργου αυτού, είναι ακόμα μια βουτιά στις σκέψεις. Οι μνήμες -εδώ καλά καλά οι εμπειρίες- είναι θολές. Μέσα στη θολούρα προσπαθώ να βρίσκω τρόπους να εκτιμάω, να καταλαβαίνω και να απολαμβάνω. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο έργο. Αποτυπώνεται μια καθημερινή διαδρομή. Μια διαδρομή πού έχει επαναληφθεί αμέτρητες, πλέον, φορές. Και, προφανώς, αποτυπώνεται θολά. Στη διάρκεια της καθημερινής αυτής διαδρομής, ακούγονται σκέψεις. Σκέψεις που επιχειρούν, και καλά, να βρουν τι είμαστε. Τι μας καθορίζει. Αν είμαστε άραγε ό,τι τρώμε, ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι ονειρευόμαστε ή ό,τι κάνουμε. “Και καλά” γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει απάντηση. Το μόνο βέβαιο είναι ότι υπάρχουμε. Και ότι θα πεθάνουμε. Αλλά αυτό δε με απασχολεί. Το δύσκολο είναι απλά να υπάρχουμε. Και να υπάρχουμε απλά. Ίσως.