Θεωρώ πως φράσεις όπως “η πόλη μου” ή “το σπίτι μου” είναι αρκετά ρευστές. Για κάποιους είναι φράσεις ιδιαίτερα φορτισμένες, για κάποιους άλλους είναι συμβατικές ή βολικές για να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου. Την πρώτη φορά που μετακόμισα, με διακατείχε η πρώτη αίσθηση. Μετά από πολλές μετακομίσεις και όσο μεγαλώνω, νιώθω όλο και περισσότερο πως ο ιδιωτικός και δημόσιος βίος μου, καθώς και οι μνήμες, έπαψαν να σχετίζονται με την “πόλη μου” και συνδέονται περισσότερο με τους ανθρώπους, την αίσθηση, τα συναισθήματα και τις μικρές λεπτομέρειες που συγκρατώ. Έτσι προέκυψε ένα βίντεο, το οποίο όμως δεν επικεντρώνεται στις αναμνήσεις μιας πόλης. Περιγράφει τη διαδρομή, το ταξίδι, τις σκέψεις, τις φαινομενικά ασήμαντες στιγμές που μένουν, την έννοια της οικίας και της οικειότητας. Περιέχει πλάνα από την πόλη του Κιλκίς, από τα δύο μου χωριά που ανήκουν στο νομό και από κάποια άλλα μέρη τριγύρω. Επίσης, ακριβώς επειδή πάντα μετακόμιζα πιο μακριά, αλλά όχι τόσο ώστε να χάσω επαφή με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, με θυμάμαι συνεχώς στο “πήγαινε – έλα”, στο περπάτημα, στο αυτοκίνητο, στα λεωφορεία, κάτι που συνεχίζεται. Γι’ αυτό και πολλά πλάνα από μέσα μεταφοράς έχουν κατεξοχήν θέση στην συνολική «αφήγηση». Την οπτική ιστορία επενδύει το ηχοτοπίο του αυτοκινήτου, αλλά στο προσκήνιο επικρατεί μια ημερολογιακή αφήγηση/καταγραφή σκέψεων-ερωτημάτων που έχουν έναν χαρακτήρα συνειδητοποίησης, αυτής που παθαίνεις όταν καταλαβαίνεις ότι είσαι πλέον ενήλικας.