Μέσα από μια πολιτισμική χαρτογράφηση περιοχών της Ελλάδας αναδεικνύονται όψεις και αναπαραστάσεις του λαϊκού πολιτισμού, ειδικότερα της μουσικής και του χορού ως διαδικασίες, που οδηγούν σε πολιτισμικές μεταβάσεις και μετα-ταυτότητες, στο πρόσφατο παρελθόν και στο σήμερα. Οι βασικοί θεωρητικοί κι ερμηνευτικοί άξονες είναι: εκδυτικισμός/ εξευρωπαϊσμός, αστικοποίηση, πολιτισμικός και γλωσσικός ηγεμονισμός, (εθνική) πολιτιστική διαχείριση, πολυνησιωτικότητα, εντοπιότητα, ετερο-τοπικότητα και μεταβατικότητα (οι δύο τελευταίοι όροι αποτελούν νέα κατάθεση της γράφουσας στον χώρο των ανθρωπολογικών και λαογραφικών σπουδών).  

Οι γεω-πολιτισμικές περιοχές (περιπτώσεις μελέτης: Επτάνησα, Νησιά Β. Αιγαίου, Ήπειρος, Κόρινθος) είναι αντιπροσωπευτικές της τοπο-γεωγραφίας, της δισυπόστατης γεωγραφικής ταυτότητας της χώρας (νησιωτική και στεριανή Ελλάδα), της ανθρωπο-γεωγραφίας (εθνοτοπικές, εθνοπολιτισμικές και εθνοτικές ομάδες, όπως Αρβανίτες Μοριά, Σαρακατσάνοι, Αλβανόφωνοι Ηπείρου), όπως και της μουσικής & χορευτικής ποικιλότητας της χώρας, προσφέροντας έτσι μια εντός συνόρων διαπολιτισμική προσέγγιση του μουσικού πολιτισμού της Ελλάδας.  Η θεωρητική αυτή μελέτη φωτίζει τον ρόλο της μουσικής (κυρίως) και του χορού (συνακολούθως), ως πολιτισμικών αγαθών στην εκάστοτε γεω-πολιτισμική περιοχή και αναδεικνύει τις κοινωνικές, ιδεολογικές και πολιτικές (με την ευρεία έννοια) συνθήκες/ αίτιες δημιουργίας τους, όπως και μετάβασής τους: από το λαϊκό της υπαίθρου στο popular της πόλης, από το ανατολίτικο στο δυτικό(τροπο), από το εκκλησιαστικό στο κοσμικό στοιχείο, από το παραδοσιακό ύφος στο νεωτερικό, από την παραδοσιακή επιτέλεση στη διασκευή, από το local στο glocal, από το ιδιοτοπικό (particular), στο ethnic και το παγκόσμιο (world). Μετα-ταυτότητες, που αντανακλούν τη μετάβαση, την απεδαφοποίηση, την ετερο-τοπικότητα, την απο-πλαισίωση, τη νέα νοηματοδότηση της παράδοσης, του φολκόρ κι εντέλει της ίδιας της μουσικής και του χορού.

Κοινό γνώρισμα των κειμένων, ότι η Εθνογραφία και η Εθνομουσικολογία συνομιλούν με την (πολιτισμική) Ιστορία, τη Λαογραφία, την Κοινωνιολογία και την Ανθρωπολογία, μέσα από αφηγήσεις, οι οποίες, παρά το αυτο-εθνογραφικό υπόβαθρο, έχουν χαρακτήρα ερμηνευτικό και κριτικό απ’ ό,τι «ημερολογίου» (όπως συχνά συμβαίνει σε εθνογραφικά κείμενα), χωρίς να σημαίνει, όμως, ότι λείπει η αυτο-αναφορικότητα κι ο αναστοχασμός.                            

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΟΜΟΤΙΜΟΥ Δ/ΝΤΗ ΕΡΕΥΝΩΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ Δρα ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΑΛΕΞΑΚΗ

 «To έργο της Ρενάτας Δαλιανούδη είναι ταυτόχρονα καί πρότυπη καί πρωτότυπη θεωρητική μελέτη, με χρήση πλουσιότατης ελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας, λαογραφικής, εθνολογικής, ανθρωπολογικής, μουσικολογικής. Η προσέγγιση σε βάθος, ακολουθώντας τη μέθοδο της «πυκνής περιγραφής» του Γκήρτς και τη θεωρία του «εθνογράφου και εθνογραφούμενου» του Χέρτζφελντ, καθιστά το κείμενό της κατανοητό και σε μη ειδικούς μουσικολόγους ή χορολόγους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εκλαϊκευτικό. Η παρούσα μονογραφία είναι ταυτόχρονα μια Εθνογραφία και μια θεωρητική μελέτη για τη μουσική και τον χορό στην Ελλάδα, μια Εθνομουσικολογία, μια Εθνοχορολογία, μια Ανθρωποχορολογία, μια Κοινωνιολογία της Μουσικής. Είναι μια σημαντική μελέτη, μια σπουδαία συνεισφορά!»