Στην τέχνη και τις εκφάνσεις της, όπως αυτές βιώνονται στην καθημερινότητα, υπάρχουν πολλές πρακτικές, οι οποίες δεν επιδιώκουν να εξηγούν, ωστόσο, προσφέρουν ένα πολύτιμο σώμα γνώσης. Το σώμα αυτό συνίσταται από ιστορίες, αφηγήσεις, ιδέες, εικόνες κ.λπ. και μελετάται με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, διατηρώντας στο πέρασμα του χρόνου κάποια αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά. Η τέχνη, μεταξύ άλλων, δύναται να μεταβάλλει τις ιδέες, την κατανόηση και τη θεώρηση του κόσμου, με κίνητρα όχι τον πλουτισμό ή την ισχύ, αλλά την εγγενή, έμφυτη, αρχέγονη ανάγκη να συμβάλλει, μέσω μιας διαρκούς αναζήτησης και διερεύνησης, στον μετασχηματισμό της πραγματικότητας, όπως αυτή προσλαμβάνεται μέσω των αισθήσεων. Στο πλαίσιο αυτό, στο παρόν πόνημα: α) παρουσιάζονται οι βασικές έννοιες της επιστημονικής έρευνας, της μεθοδολογίας και της ακαδημαϊκής συγγραφής, β) προσεγγίζονται, όχι αυτές καθαυτές οι τέχνες αλλά η μεθοδολογία της καλλιτεχνικής έρευνας, γ) διατηρείται ο ορισμός των εννοιών της «μεθοδολογίας» και της «μεθόδου» με την παράλληλη σύνδεση των δύο αυτών εννοιών με τη φύση της «καλλιτεχνικής» πρακτικής και έρευνας, και δ) επιχειρείται η προώθηση της σημασίας της καλλιτεχνικής έρευνας και της ερευνητικής κουλτούρας στον τομέα των οπτικοακουστικών τεχνών και στο ακαδημαϊκό περιβάλλο