Σημείωμα σκηνοθέτη για τη μικρού μήκους "Η Σιωπή στον Τέταρτο":

Αρχικά, έναυσμα για το συγκεκριμένο σενάριο/ιδέα αποτέλεσε η συμμετοχή μου στο πρόγραμμα «Πανόραμα» στα πλαίσια του τμήματος κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ως κύρια θεματική και πηγή έμπνευσης, τέθηκε το θέμα της «απενεργοποίησης» στη σύγχρονη εποχή του κόβιντ. Έτσι, ορμώμενος από την κύρια ιδέα, επέλεξα να προσεγγίσω το ζήτημα από μια διαφορετική σκοπιά, μιλώντας για την «πνευματική απενεργοποίηση» που επικρατεί σε μερίδα εκπροσώπων της αντικουλτούρας στον ελλαδικό χώρο και τη σχέση της με τους «αλήτες των πόλεων» όπως τους ορίζει ο Χρηστάκης στο βιβλίο του «Η Ιστορία Της Αλητείας».

Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται μια παρέα τεσσάρων νέων, οι οποίοι πλέον συγκατοικούν σε ένα μικρό σπίτι στο κέντρο της πρωτεύουσας προκειμένου να σπουδάσουν και παράλληλα να αφήσουν την μικροαστική κοινωνία που μεγάλωσαν και τους πνίγει. Όλοι, αν και προερχόμενοι από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, έχουν ένα κοινό: Τραυματική σχέση με τον οικογενειακό τους περίγυρο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τους ενώσει ως παρέα.

Από τη μία, οι τρεις χαρακτήρες (Πέτρος, Ηλίας και Βασίλης) μέσα από τις ασφυκτικές καταστάσεις των παιδικών και εφηβικών τους χρόνων, με την εγκατάσταση τους στην Αθήνα, αρχικά ανακάλυψαν και γρήγορα ασπάστηκαν, την «underground» κουλτούρα.

Πρόσωπα που εγκατέλειψαν την επιδίωξη της τακτοποίησης, του «κυνηγιού των μελισσών», της αναγνώρισης τους από το υπάρχον κοινωνικό σύστημα, που περιφέρονται στα στέκια της περιοχής τους ή ταξιδεύουν στο κόσμο, όχι για λόγους τουρισμού ή μπίζνες, αλλά για μια προσωπική ακαθόριστη ευχαρίστηση ελευθερίας.

Από την άλλη, η τέταρτη της παρέας (Σοφία) αν και νιώθει πιο άνετα στο συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον, αισθάνεται τον εαυτό της παντού ξένο. Εκείνο που την χαρακτηρίζει, είναι η έλλειψη ολοκλήρωσής της ως άτομο, μέσα στο πλαίσιο μιας οργανωμένης κοινωνίας. Χαρακτηριστικό είναι πως δεν την αναγνωρίζει ως «δικό της μέλος» καμία κατεστημένη κοινωνία. Δεν έχει συναισθηματικούς και τοπικιστικούς δεσμούς και προσηλώσεις. Δεν έχει οικογένεια (πέρα από την παρέα της), δεν είναι ψυχικά προσκολλημένη με ένα ορισμένο μέρος, δεν έχει επάγγελμα και στερείται βασικών μέσων συντήρησης. Όπως εύστοχα χαρακτήρισε ο Λεωνίδας Χρηστάκης τους ανθρώπους  αυτούς με όμοια χαρακτηριστικά γνωρίσματα, ως αλήτες ή αλήτισσες.

Έτσι, ως γνήσια «αλήτισσα των πόλεων», είναι αναγκασμένη να αναμειγνύεται, μέσα από την παρέα της, με όλο το πλέγμα της αντικουλτούρας, είτε το επιδιώκει είτε όχι. Συμμετέχει στην κίνηση και τη δράση όλων των συμβάντων που εξελίσσονται γύρω της, όπως συναυλίες μουσικής (ροκ,ραπ…) ναρκωτικά, καταλήψεις, εκδηλώσεις, παραβατικές ενέργειες, αντιπαραθέσεις με την αστυνομία, πορείες, συλλήψεις … Η «αλητεία» μπαίνει σε δεύτερο πλάνο, όχι τόσο για την ίδια, όσο για τους διώκτες της.   

Τέλος, το συγκεκριμένο εγχείρημα αποτελεί σημαντική πρόκληση για εμένα, καθώς κατάφερα να συνδυάσω την αποτύπωση των καθημερινών μου βιωμάτων και εμπειριών και παράλληλα να τα εντάξω σε ένα θεωρητικό πλαίσιο. Μετά την ολοκλήρωσή της η συγκεκριμένη ταινία επρόκειτο να προβληθεί στη πλατφόρμα του Cinobo στο πλαίσιο του προγράμματος «Πανόραμα» και μετέπειτα να παραδοθεί σε κινηματογραφικά φεστιβάλ νέων δημιουργών.

Θάνος Τσίγκας 
Σκηνοθέτης της ταινίας Η Σιωπή στον Τέταρτο
Φοιτητής Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας Ιονίου Πανεπιστημίου

Υπεύθυνος Διδάσκων: Δρ. Ιάκωβος Παναγόπουλος