Η εργασία ξεκίνησε πριν την εκπόνηση του μεταπτυχιακού με αφορμή σημειώματα περαστικών -μιας έκθεσης που έγινε στις βιτρίνες του ΟΤΕ της Θεσσαλονίκης- που συνομίλησαν με τρία πορτρέτα, γράφοντας τι θα έλεγαν στα πορτρέτα και τι τα πορτρέτα θα τους έλεγαν .Όταν έκανα την ανάγνωση των σημειωμάτων τους ,μπήκα στην διαδικασία της παραγωγής. Ηχογράφησα επίσης την συνομιλία τους, τις φωνές του προς και από τα κλώστινα πορτρέτα. H κλωστή στην παρούσα εργασία μετασχηματίστηκε σε καλώδιο. Ο προφορικός λόγος των περαστικών και ο ""ανθρώπινος"" ρυθμός του μπορεί να γίνει αντιληπτός ακουστικά φορώντας τα ακουστικά και οπτικά μπορεί να διαβαστεί σε αργά κεντημένες φράσεις. Ο γραπτός τους λόγος, δεν μπορεί να διαβαστεί στο διαδραστικό βίντεο που αναπαράγετε από το άγγιγμα ενός ψαλιδιού & μιας βελόνας. Τα ηχητικά αρχεία των τηλεφώνων μαρτυρούν μια άλλη όψη του δημόσιου λόγου. Τα ηχητικά αρχεία κάθε κουδουνίσματος είναι μικρές προτάσεις που ακουστικά η δεύτερη διαδέχεται την πρώτη κ.ο.κ. Όμως οι προτάσεις αυτές δεν συγκροτούν ένα νόημα, μια ενότητα, τελικά δεν λένε τίποτα. Τα μεγάλα τσιμεντένια γράμματα σε κάθετη διάταξη γραφής χωρίς έστω μια λέξη ή πρόταση κατανοητή είναι ένα παραλήρημα λάθους χωρίς την δυνατότητα αυτόματης διόρθωσης που δίνει ο υπολογιστής. Τέλος τα βίντεο με χαρτόκουτα προσομοιάζουν κάποιον που απουσιάζει σωματικά και βαδίζει ψάχνοντας. Μια πρόθεση να εκφράσω την αγωνία μου γύρω από έννοιες όπως επικοινωνία, εργασία, το τέμπο της καθημερινότητας μιας εποχής που γίνεται ολοένα και πιο ψηφιακή με χειροποίητες & ψηφιακές σπουδές… ίσως γιατί, με το χέρι έμαθα να σκέφτομαι.