Η εγκατάσταση βασίζεται σε ένα πικάπ, το οποίο διαθέτει ανιχνευτή απόστασης. Όταν ο θεατής πλησιάζει, ενεργοποιείται το τραγούδι «Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ» της Χαρούλας Αλεξίου. Ωστόσο, αντί για ένα συμβατικό δίσκο βινυλίου, πάνω στο πικάπ βρίσκεται ένας δίσκος σερβιτόρου, πάνω στον οποίο ισορροπούν δύο ποτήρια. Παράλληλα, η βελόνα του πικάπ έχει αντικατασταθεί από ένα πιρούνι. Αυτή η ανατροπή των αναμενόμενων λειτουργιών των αντικειμένων προκαλεί έναν διάλογο μεταξύ της μουσικής, της εργασίας και της ταυτότητας των εργαζομένων στην εστίαση.
Δημήτρης Δημητριάδης - Εικάστικος Καλλιτέχνης
Γεννήθηκε το 1997 στη Θεσσαλονίκη. Εισήχθη στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. το ακαδημαϊκό έτος 2015-2016 και αποφοίτησε από το 5ο Εργαστήριο Ζωγραφικής. Από το ακαδημαϊκό έτος 2024-2025 είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας, στο πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών ‘Οπτικοακουστικές Τέχνες στην Ψηφιακή Εποχή’.
