Η ιδέα μου ξεκίνησε από τον ερχομό μου στην Πάτρα στις χριστουγεννιάτικες γιορτές. Ήρθα πίσω στο πατρικό μου σπίτι και το πρώτο πράγμα που έκανα τυχαία ήταν να μπώ στο παιδικό μου παλιό δωμάτιο. Σε εκείνο το δωμάτιο, έχω όλες τις παιδικές μου αναμνήσεις, καλές και κακές. Με μεγάλη διαφορά όμως καλές. Εκεί εστιάζω στην εργασία μου. Ξεκινάω απο την αυλή του σπιτιού μου, που κάποτε ήταν γεμάτο γάτες και νιαουρητά. Συνεχίζω στους χώρους του σπιτιού και στο καινούργιο μέλος της οικογένειας, την Νάγια. Έπειτα στο πάλιο μου δωμάτιο, το οποίο ήταν κάποτε και το παιδικό των αδερφών μου. Για αυτόν τον λόγο το αγαπούσα από την πρώτη μέρα που έγινε δικό μου. Είχε μια κουκέτα και δύο γραφέια και όποτε ο αδερφός μου γυρνούσε για τις γιορτές από τις σπουδές του κοιμόταν στο πάνω κρεβάτι και καθόταν στο δίπλα γραφείο. Εκείνες τις μέρες αισθανόμουν πιο γαλήνιος από ποτέ.Τώρα πιά ειναι αποθήκη, αλλα διατηρεί ακόμα τον παιδικό του χαρακτήρα. Ύστερα εκτός σπιτιού εστιάζω στα μέρη που πήγαινα κάθε εβδομάδα. Ο κινηματογράφος της veso mare, οπου πήγαινα με οικογένεια και φίλους. Το βιβλιοπωλείο πρωτοπορία που έπαιζε τζαζ και πήγαινα κάθε Σάββατο με τον μπαμπά και διαβάζαμε παρέα. Επίσης, η οδός γεροκοστωπούλου, η πλατεία όλγας και η πλατεία γεωργίου ήταν μέρη που σύχναζα με τους φίλους μου.Τέλος, φτάνω στο σχολείο μου το οποίο ειναι δίπλα απο την οδό του σπιτιού μου, την τζουρτζ. Σε εκείνο το σχολείο πέρασα τα καλύτερα μαθητικά μου χρόνια. Φτάνοντας λοιπόν ξανά στην οδό του σπιτιού μου,ξαναμπαίνω μέσα, όντας πιά 24 ετών.