Θεωρώ πως φράσεις όπως “η πόλη μου” ή “το σπίτι μου” είναι αρκετά ρευστές. Για κάποιους είναι φράσεις ιδιαίτερα φορτισμένες, για κάποιους άλλους είναι συμβατικές ή βολικές για να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου. Την πρώτη φορά που μετακόμισα, με διακατείχε η πρώτη αίσθηση. Μετά από πολλές μετακομίσεις και όσο μεγαλώνω, νιώθω όλο και περισσότερο πως ο ιδιωτικός και δημόσιος βίος μου, καθώς και οι μνήμες, έπαψαν να σχετίζονται με την “πόλη μου” και συνδέονται περισσότερο με τους ανθρώπους, την αίσθηση, τα συναισθήματα και τις μικρές λεπτομέρειες που συγκρατώ. Έτσι προέκυψε ένα βίντεο, το οποίο δεν επικεντρώνεται στις αναμνήσεις μιας πόλης, αλλά περιγράφει τη διαδρομή, το ταξίδι, τις σκέψεις του «πήγαινε–έλα», τις φαινομενικά ασήμαντες στιγμές που μένουν, την έννοια της οικίας και της οικειότητας.
