Η Ιδέα γι’ αυτό το πρότζεκτ προήλθε από την ανάγκη εύρεσης νέου ηχητικού υλικού για την σύνθεση ηλεκτροακουστικής μουσικής. Λόγω της πρόσφατης καραντίνας δεν είχα την δυνατότητα να βρίσκομαι στο στούντιο ώστε να πειραματιστώ με νέους ήχους και να τους ηχογραφήσω, οπότε έπρεπε να δημιουργήσω το ηχητικό μου υλικό με άλλον τρόπο. Κοιτώντας λοιπόν παλιότερες μου ηχογραφήσεις ανακάλυψα κάτι συναρπαστικό. Κομμάτια από διάφορες ηχογραφήσεις που υπό μια έννοια ήταν προηγουμένως άχρηστα για μένα, έγιναν το κύριο στοιχείο αυτού του κομματιού. Ηχογραφήσεις που διακόπηκαν κατά λάθος λόγω γέλιου, αποτυχημένες προσπάθειες, σχόλια και ιδέες που ακούγονται μεταξύ λήψεων και η αμήχανη συνάντηση με έναν αγρότη που μας διέκοψε ενώ ηχογραφήσαμε το ηχοτοπίο ενός σαμπούκου για να μας ρωτήσει τι κάνουμε. Με αυτά τα στοιχεία μπόρεσα να εξερευνήσω τις ιδιότητες της φωνής, την χρήση της ως δομικό ή και ως αφηγηματικό στοιχείο σε ορισμένες περιπτώσεις, προσπαθώντας να παίξω με τα όρια αναφορικότητας και κατανόησης της.

Ευχαριστώ πολύ τις Νίκη Χονδρογιάννη, Νίκη Τσέτσου και Αλεξάνδρα Τσουκαλά που μου έδωσαν την άδεια να χρησιμοποιήσω τις φωνές τους.