Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Δεν με χωράει ο χώρος, ο κόσμος, το ίδιο μου το σώμα. Πως φτάνω στο σημείο να μην θέλω να υπάρχω άλλο μέσα σ΄αυτό; Πώς μας δημιουργούνται οι ενοχές, η αβολοσύνη, η απέχθεια του ίδιου μας του εγώ; Γεννάμε αυτή την (κατά)πίεση εμείς σε εμάς; Ή οι άλλοι σε εμάς; Τέτοια συναισθήματα και ερωτήματα εισέβαλαν στην ζωή μου αυτό το διάστημα και έγιναν βίωμα και προβληματισμός. Πιο συγκεκριμένα η αίσθηση της γυμνότητας δημιουργείται καθημερινά σε πολλούς από την επιβαλλόμενη συμπεριφορά που αναγκάζονται να υιοθετούν και που τους κάνει να νοιώθουν ευάλωτους. Το φύλο είναι κάτι ρευστό και αόριστο, κοινωνικά προσδιοριζόμενο και είναι λάθος να καθορίζει αυτό που είμαστε. Συχνά το σώμα μου το αισθάνομαι ως αντικείμενο που καθρεπτίζεται πολλαπλά σε ματιές με λανθασμένο τρόπο. Τότε το νοιώθω ξένο. Σκοπός μου μέσω της περφορμανς είναι να αποτυπώσω την αποπνικτική αίσθηση του να (συν)υπάρχεις με χυδαία σχόλια, βλέμματα, πρόχειρους και επιπολαίους διαχωρισμούς του σώματός σου από την ψυχή σου, έχοντας σαν μάρτυρα αυτής της έντονης συναισθηματικής μου φόρτισης, εμένα αλλά και τον θεατή. Στόχος μου είναι να παρουσιάσω την ανασφάλεια και την δύσπνοια της στιγμής, που μπορεί να την έχει προκαλέσει ο ίδιος ο θεατής δίχως να το γνωρίζει. Πολλές φορές εμείς οι ίδιοι γεννάμε , άθελα μας, αυτό που εγκυμονείτε από την επαφή μας με τους άλλους.