Ένας χώρος σχετικής απομόνωσης και μη επιρροής από το εξωτερικό περιβάλλον. Μαύρο πανί με ένα μικρό άνοιγμα που ο θεατής μπαίνει μέσα φοράει ακουστικά και σε λούπα παίζει ένα ηχοτοπίο που δημιούργησα. Ο θεατής βάζοντας τα ακουστικά και ακούγοντας τους μακρόσυρτους ήχους με τις εφιαλτικές φωνές και στο τέλος την ανάσα που σβήνει αργά , αναγκάζεται να νοιώσει και να βιώσει τον πόνο και τον τρόμο που βιώνει ο άνθρωπος. Εγκλωβισμένος σε ένα παραβάν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό , τον ήχο και τις μνήμες. Ένας χώρος ανοικτός και κλειστός συνάμα όπου έχεις την αίσθηση της απομόνωσης , αλλά συνάμα υπάρχει και ένα άνοιγμα που μπορείς να ξεφύγεις. Στο άνοιγμα όμως υπάρχει μια διαφορετική θέαση που σε αναγκάζει να μείνεις και να αφουγκραστείς τις φωνές και τις σειρήνες της απόγνωσης.
(Louise Bourgeois – Precious Liquids – 1992) centrepompidou.fr
Σε συνδυασμό με το ηχοτοπίο δημιουργεί ένα εφιαλτικό σκηνικό όπου είσαι κλεισμένος χωρίς φως, παρά μόνο το φως που υπάρχει από το άνοιγμα , επιβάλοντας στον θεατή την δυσφορία ενός σύμπαντος ελεγχόμενου και θανατηφόρου, καθώς το μαύρο πανί που δεν περνάει φως σε περιορίζει προς τα μέσα και έρχεσαι αντιμέτωπος με την ίδια σου την ύπαρξη. Δημιουργείται μια ακραία κατάσταση γεμάτη ένταση , συσωρευμένα τραύματα που προσπαθούν να αναδυθούν μέσα σε ένα περιβάλλον που ο άνθρωπος δεν είναι συνηθισμένος να βιώνει.
(Bruce Nauman – Dream Passage with four Corridons) 1941 – Staatliche Museen zu Berlin
(Marina Abramovic – Time Energizer from the series Transitory Objects 2000) 2012
Μυστήριο, δράμα, αγωνία, αντίθεση, ειρωνία.
(Playhouse 1997 – Janet Cardiff and George Bures Miller
Ann Hamilton – bearings – 1996 macm.org
Το έργο αυτό εκφράζει τον περιορισμό του χώρου σε ένα προστατευμένο περιβάλλον ή ταυτόχρονα σε ένα απειλητικό περιβάλλον. Μοιράζει τον χώρο σε μέσα και έξω και μας μεταφέρει σε καταστάσεις που υπονοούν την παραμονή μας στην μλητρα, τον χώρο της εξομολόγησης που ο ιερέας δεν μπορεί να σε δει και να πεις τις αμαρτίες σου, το παραβάν όταν δοκιμάζεις ρούχα και δεν θέλεις να σε δουν από έξω. Τον χώρο που είναι αποκλειστικά δικός σου και κανείς άλλος εκείνη την στιγμή που ακούς τους ήχους δεν μπορεί να εισχωρήσει μέσα.
Η δύναμη του υφάσματος που κλείνει τον έξω κόσμο από τον εσωτερικό. Οι κουρτίνες που βάζουμε στο σπίτι μας για να περιορίσουμε την ορατότητα από τον εξωτερικό κόσμο. Την εισχώρηση σε έναν κόσμο αποκλειστικά δικό μας. Ως σύμβολο του ρουχισμού, το ύφασμα ενσωματώνει ένα είδος ορίου, μια προστατευτική μεμβράνη που χωρίζει τον θεατή από τον έξω κόσμο. Ο θεατής που εισχωρεί, χωρίζεται, αποκόβεται από τον δημόσιο χώρο. Εισέρχεται σε έναν οικείο η ανοίκειο σύμπαν στο οποίο η άμεση εμπειρία μετατρέπεται αυτόματα σε προσωπική.
Ο επισκέπτης έρχεται να κληθεί και να αλληλοεπιδράσει με τα υλικά που περικλείουν την εγκατάσταση. Μπορούν να αγγίξουν αν θέλουν το ύφασμα, μπορεί να ακούσουν το ηχοτοπίο. Το έργο αυτό εξερευνά θέματα, όπως η μνήμη, η ανθρώπινη επαφή και η αφή. Αντιπροσωπεύει έννοιες όπως η αλληλεπίδραση, η κίνηση και η παροχή καθοδήγησης στον χώρο. Μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που ενθαρύνει τους θεατές να εξερευνήσουν τον χώρο και να αλληλεπιδράσουν με τα υλικά και τις ιδέες που παρουσιάζονται μέσα σε αυτόν.
< | Μάιος 2024 |
> | ||||
Δε | Τρ | Τε | Πε | Πα | Σα | Κυ |
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
||
6 |
7 |
8 |
9 |
10 |
11 |
12 |
13 |
14 |
15 |
16 |
17 |
18 |
19 |
20 |
21 |
22 |
23 |
24 |
25 |
26 |
27 |
28 |
29 |
30 |
31 |
||