Σε ένα δυστοπικό μέλλον ένας «μάρτυρας» μιας παραπαίουσας δυσλειτουργικής πραγματικότητας παρουσιάζεται ως βιντεογλυπτό. Στόχος η αίσθηση της ανακάλυψης μιας άλλης πραγματικότητας· πιθανής εξέλιξης της παρούσας, από το θεατή. Αποτυπωμένη , παγιδευμένη μνήμη , πάνω στο μάρμαρο σε μορφή κώδικα κινούμενων εικόνων, σαν σπάραγμα τοιχογραφίας που έχει μόλις έρθει στο φώς, φορτίζει το θεατή με το βάρος της ανακάλυψης και την προσπάθεια της ερμηνείας. Ένα ψηφιδωτό κινούμενων εικόνων, σκηνών, συνθέτουν ένα συμβολιστικό αλφαβητάρι, έναν κώδικα, βασισμένο στο έργο της αμερικανίδας συγγραφέως Ursula K. LeGuin και ειδικότερα στο πολιτικό μυθιστόρημά «ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων» καθώς και των έργων «Η Κοινωνία της Διαφάνειας» και « Η Κοινωνία της Κόπωσης» του Κορεάτη φιλόσοφου Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν. Η προβολή πραγματεύεται την πορεία του συγχρόνου ανθρώπου μέσα από τη διαρκή αναζήτηση του ζην και όχι του ευ ζην, προς την ανυπαρξία. Ενός ανθρώπου εργαλείου ενός συστήματος που ο ίδιος δημιούργησε και που το μόνο που επιδιώκει είναι η μεγέθυνση του. Ένα υστερικό μοντέλο που κατασκευάζεται με δομικά στοιχεία την ταχύτητα και την ποσότητα της πληροφόρησης , την κατάργηση του σεβασμού απέναντι στην ετερότητα και την απομάκρυνση από την πνευματικότητα. Η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι μια κόλαση του «Όμοιου» . Η απομόνωση, η ναρκισσιστική αυτοπραγμάτωση και η εσωστρεφική επανάληψη μέσα από την ψευδαίσθηση της εξύψωσης που δίνει η τελικά πεπερασμένη τονισμένη κατακόρυφος, αποτυπώνεται σε ένα φορέα, υπαρκτό, δίνοντας στο άυλο, υλική υπόσταση, αναδεύοντας το χωροχρόνο και υπονοώντας το τέλος. Είναι ένα έργο «σιωπηλό», χωρίς περιττές ή υπερβολικές κινήσεις. Είναι ένας τόπος «σιωπής», που μας επιτρέπει να σταθούμε και να στοχαστούμε μετατρέποντας την προβολή σε ιεροτελεστία. Σαν ένα ταξίδι στο χρόνο, σε μια διαφορετική διάσταση, ο θεατής καλείται να «ανακαλύψει» την συλλογιστική του δημιουργού, και να προβληματιστεί.