H performance δημιουργήθηκε με την ιδέα της αποτύπωσης της σύγχυσης, βλέπουμε να διαδραματίζεται η προσπάθεια και η ανάγκη του συγκεκριμένου προσώπου η οποία είναι ο ύπνος ίσως καλύτερα ο ύπνος προς το όνειρο, η μεταφορά του προς αυτόν τον ονειρικό κόσμο της ύπαρξης που όλοι ανέφεραν με αυτή τη γλυκιά φωνή τους που θύμιζε τόσο πολύ την χαρά ενός μικρού παιδιού , ενός κόσμου που τα κοινωνικά πρέπει δε θα υπήρχαν, που θα είχες χρόνο για να εμβαθύνεις σε πράγματα που αγαπάς, που θα είχες χρόνο να ψάχνεις και να ψάχνεις και να ψάχνεις και οι διπλανοί σου θα έκαναν και αυτοί το ίδιο και δε θα μάχονταν διαλυμένοι στη προσπάθεια του να κρατήσουν ένα σπίτι να 'χουν να νιώθουν ασφάλεια έχοντας έστω τις βασικές ανάγκες, σε έναν κόσμο που δε θα ένιωθες μη φυσιολογικός γιατί δε θα υπήρχε καν αυτός ο όρος, που θα άκουγες ιστορίες για περιορισμούς ελευθερίας και αποδεκτών ενεργειών όπως το να βρίσκεσαι κάτω και αυτοί πάνω, πατώντας σε δίχως ίχνος ντροπής με αυτή τη καλογυαλισμένη τους μπότα και εσύ θα γελούσες, θα γελούσες γιατί θα σου φαινόντουσαν τόσο μη υπαρκτά, τόσο απίθανα όλα αυτά.

Ο χρόνος λήγει, το πρόσωπο δε καταφέρνει να δει αυτόν τον υπαρκτό κόσμο, ούτε έστω να μεταφερθεί για λίγο σε αυτό το όνειρο όσο καλά και αν άκουσε όσα του είπαν όσο καλά κ αν τέλεσε τη συγκεκριμένη διαδικασία ορίζοντας τους μαύρους κύκλους του και φορώντας το κιμονό του, δε κατάφερε να το ξεγελάσει.