Η ταινία αφορά τον μονόλογο ενός ανώνυμου μεσήλικα ηθοποιού, σε έναν χώρο που φαίνεται να είναι ένα άδειο και σκοτεινό θέατρο. Καθώς προετοιμάζεται για τη σκηνή φαίνεται σκεπτικός. Ο μονόλογος απευθύνεται προς το κοινό ή προς τον εαυτό του στον καθρέφτη; Υπάρχει τελικά κοινό; Παραθέτοντας αλληγορικά την εξέλιξη του σκουληκιού σε πεταλούδα, φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με ζητήματα οικογενειακού χαρακτήρα, ανθρώπινης ωρίμανσης και ευτυχίας.