21ος αιώνας, η εποχή της πανδημίας. Ό άνθρωπος, υποκείμενο της κυβερνοχωρικής κουλτούρας, (ανα)κατασκευάζει διαρκώς τον εαυτό του μέσα στις ροές των δεδομένων. Η εποχή της εικόνας, των θεαματικών ερεθισμάτων, της νάρκωσης και της κοινωνικής φοβίας, όπου τα κυρίαρχα πρότυπα που αναπαράγονται είναι αυτό του καταναλωτή και του εργαζομένου. Σε αυτό το πλαίσιο το υποκείμενο αναζητεί να συνθέσει την ικανοποίηση του μέσω του βασικού παροχέα κουλτούρας του Η/Υ.
Έτσι, προφυλασσόμαστε πίσω από μία οθόνη, θολώνοντας το μυαλό μας με αλλεπάλληλες εικόνες, σειρές, ταινίες, αχαλίνωτο scrolling, ενώ όλη μας η αντίδραση συνοψίζεται σε ένα double tap, ένα like, ένα emoji. Η υπερβολικά καλωδίωση στο δίκτυο οδηγεί το άτομο να κατακερματίζει την ταυτότητα του, τα συναισθήματα, τη σκέψη του˙ τα αναπροσαρμόζει, τα διαμοιράζει και κάνει μια θραυσματική προβολή του είναι του, χωρίς να νιώθει ποτέ ολοκληρωμένος, σε ένα συνεχές ανολοκλήρωτο γίγνεσθαι.
Το παρόν βίντεο αποσκοπεί στην αποτύπωσή ενός τέτοιου σκηνικού διαπαθητικότητας. Ο χαρακτήρας έχει κρυφθεί πίσω από το ψηφιακό, προφυλακτικό κέλυφος του υπολογιστή του. Η απόλαυση του έχει ταυτιστεί με την απόδραση στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, ενώ η μορφή του, με την εύρωστη εικόνα του ψηφιακού του εαυτού (άβαταρ). Έτσι έχει επέλθει μια εσωτερική άμβλυνση των ορίων μεταξύ πραγματικού και φαντασιακού και από κυβερνητικός οργανισμός (cyborg) ζωντανής κοινωνικής πραγματικότητάς, αγγίζει τα όρια του αποκυήματος της φαντασίας.
Απεγνωσμένα προσπαθεί να αδράξει τον φανταστικό κόσμο απ' τον οποίο πέφτει. Μέσα από τα Virtual Reality (VR) γυαλιά του φωτίζει η φράση GAME OVER και ο βαρύς εξοπλισμός του, τον τραβάει προς τα κάτω. Ο χρόνος διαστέλλεται καθώς πλέει ανάμεσα στους δύο κόσμους. Η απώλεια των παρωπίδων οδηγεί σε glitch, καθώς γίνεται η ενσυναίσθηση του εαυτού και ξεφεύγει από τις απεδαφικοποιημένες ροές των κυβερνητικών αναπαραστάσεων, καταλήγοντας στο απομονωμένο δωμάτιο του, που σκοτεινό και παραμελημένο, καταπίνει τον έκπτωτο.