"Το εννοιολογικό πλαίσιο που συνθέτει το συγκεκριμένο έργο έχει να κάνει με τα “μηνύματα” που αποπνέει. Αρχικά, το πρώτο μήνυμα που έχει να μας δώσει είναι μεταφορικό – συμβολικό και απορρέει απο την διάδραση και την διεπαφή του χρήστη με τον πίνακα, ο οποίος απο ενα αρχικό απλό σκίτσο στο οποίο δεν μπορούμε να συλλέξουμε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για την αναγνώριση και την αξιολόγηση της εικόνας, μετασχηματίζεται, αλλάζει ή ολοκληρώνεται όταν ο χρήστης πλησιάσει σε μια κοντινή απόσταση απο αυτόν. Η αλήθεια δεν ειναι πάντα ευδιάκριτη και η πραγματικότητα δεν ειναι πάντα «αυτό που φαίνεται». Είναι μόδα της σημερινής κοινωνίας και της ροής του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου να κρύβουμε την αλήθεια, τα πραγματικά συναισθήματα, να μην ασχολούμαστε με αυτό 2 που έχει ουσία αλλά με το «περίγραμμα», την επιφάνεια, με ενα «πρέπει» που δεν θα μας εκθέσει, δεν θα μας ντροπιάσει και δεν θα μας αποξενώσει απο το σύνολο, την μάζα. Απομακρυνόμαστε απο τους άλλους πολλές φορές για να μην ανακαλύψουμε την αλήθεια τους, μια αλήθεια που μπορεί να φοβόμαστε και οι ίδιοι για τον εαυτό μας, κρατάμε «αποστάσεις ασφαλείας». Αλλά η πραγματικότητα φανερώνεται, αποκαλύπτεται όταν σπάμε τα δεσμά του φόβου και ερχόμαστε κοντά με τον άλλον, με τον συνάνθρωπο, με τον συνεργάτη, με τον φίλο, τον σύζυγο, την οικογένεια. Η πραγματικότητα πάντα φανερώνεται όταν «σπάμε τις αποστάσεις», όταν εμβαθύνουμε στην ουσία και αφιερώνουμε χρόνο για να εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτήν. Και είναι δική μας επιλογή η αποδοχή της, γιατί κάτι που φαίνεται κενό και ελλιπές, μπορεί να κρύβει μια πλούσια αλήθεια ή και το αντίθετο. Το δεύτερο μήνυμα που έχει να μας προσφέρει το έργο που παρουσιάζεται εδώ είναι κυριολεκτικό και αφορά αυτό που δείχνει η ολοκληρωμένη εκδοχή της εικόνας (εικόνα 2), ενα δέντρο που στέκεται στην κορυφή μιας μεγάλης μάζας σκουπιδιών. Η μόλυνση και η καταστροφή της φύσης απο τον άνθρωπο ειναι φανερή και συνεχίζει να παίρνει διαστάσεις στη σημερινή κοινωνία."