Τίτλος: Κ. Τηλιγάδης και Φ. Ραφτόπουλος
Ημερομηνία & Ώρα: 18/05/2019 19:00
Χώρος: Αρχαιολογικό Μουσείο Κέρκυρας

Φ. Ραφτόπουλος
Η Rosalind Krauss, στο Passages in Modern Sculpture, διατυπώνει την άποψη ότι «μια από τις πολύ εντυπωσιακές πλευρές της σύγχρονης γλυπτικής είναι ο τρόπος με τον οποίο οι δημιουργοί της συνειδητοποιούν ότι είναι ένα μέσον που με πολύ ιδιαίτερο τρόπο τοποθετείται στο σταυροδρόμι μεταξύ ακινησίας και κίνησης: του χρόνου που καθηλώθηκε και του χρόνου που κυλά. Από αυτή την ένταση την οποία δημιουργούν οι δύο αυτές αντιθετικές καταστάσεις που ορίζουν τη γλυπτική προέρχεται η τεράστια εκφραστική της δύναμη». Η τοποθέτησή της αυτή την οδηγεί να διαπιστώσει πόσο επίκαιρη είναι η σκέψη του Lessing, ο οποίος τρεις αιώνες νωρίτερα είχε πει στο δοκίμιό του Laokoon, oder Über die Grenzen der Malerei und Poesie, προσπαθώντας να διαχωρίσει τα όρια των τεχνών, ότι «όλα τα σώματα υπάρχουν όχι μόνο στο χώρο αλλά και στο χρόνο». Αν λοιπόν τα γλυπτά είναι η αποκρυστάλλωση της πιο γόνιμης στιγμής, με το μεγαλύτερο δυνατό ενεργειακό πρανές, ενός χωροχρονικού συμβάντος, τότε η φόρμα που προκύπτει συνοψίζει τι προηγήθηκε της γένεσής της και ταυτόχρονα προδιαγράφει τι πρόκειται να ακολουθήσει. Η βιντεοεγκατάσταση στην έκθεση τονίζει και ταυτοχρόνως αναιρεί τη χρονικότητα ενός μέσου του οποίου η κυρίαρχη μορφή έκφρασης είναι ο χώρος. Η ατέρμων ροή των διαφορετικών όψεων και εκδοχών της μορφής του γλυπτού μεταφέρει το γλυπτό από το χώρο στο χρόνο, καταργώντας τους περιορισμούς των δύο ειδών τέχνης που αναφέρει ο Lessing. Επιπλέον, η χρήση μιας μεταλλικής επιφάνειας ως οθόνης προβολής προσεταιρίζεται στο χώρο της γλυπτικής ένα «ζωντανό» αντικείμενο –την κινούμενη εικόνα– που τυπικά και τεχνικά δεν της ανήκει.

(Απόσπασμα από το κείμενο του Κύριλλου Σαρρή για την έκθεση μου με γενικό τίτλο Γλυπτική, Φεβρουάριος 2012.)

Έργο: «7500+1 γλυπτά». Βίντεο HD διάρκειας 5 λεπτών βρόχος (loop). 2009–11.

2014-2015.
Τίτλος: Χρόνος Κρόνος.
Κ. Τηλιγάδης.

Η εναλλαγή μέρας και νύχτας, οι εποχές , οι φάσεις της Σελήνης που ορίζονται από κυκλικές φάσεις υπήρξε το θεωρητικό υπόβαθρο μιας ανικανοποίητης διάθεσης να εξηγηθούν γραμμικές πορείες εξέλιξης. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα έγινε προσπάθεια να εξηγηθούν φαινόμενα με την υπερβατική διάσταση που δίνει το θείο στην κανονικότητα αλλά και στη χαώδη έννοια της αιωνιότητας δημιουργώντας έτσι μύθους και «ιστορίες».

Στην ελληνική μυθολογία ο Κρόνος ήταν γιος του Ουρανού και της Γαίας και ο μικρότερος αδερφός από τους δώδεκα Τιτάνες. Ο πατέρας του έκρυβε τα παιδιά του στα έγκατα της Γης στα Τάρταρα επειδή ένιωθε ότι απειλούσαν την εξουσία του. Ο Κρόνος κατάφερε με τη βοήθεια της μητέρας του να εξολοθρεύσει τον πατέρα του, επαναλαμβάνοντας όμως μια παρόμοια συμπεριφορά.

Τα παιδιά που γεννούσε η γυναίκα του Ρέα τα κατάπινε. Όλα εκτός από το Δία, γιατί η Ρέα τύλιξε στα σπάργανα μια πέτρα που κατάπιε ο Κρόνος ενώ το μωρό μεγάλωσε σε μια σπηλιά της Κρήτης . Ο Δίας όταν έφτασε σε ικανή ηλικία επέστρεψε και πήρε την εξουσία από τον Κρόνο.

Στην Ορφική Θεογονία «Ύλη και Ύδωρ γεννούν τον Χρόνο» και θεωρείται η απόλυτη αιτία δημιουργίας. Ο χρόνος φέρεται να έχει φτερά εφόσον μετριέται μέσω της αέναης κινητικότητας του ήλιου. Είναι αγήραστος εφόσον αν γεννάται και φθίνει στο φώς της μέρας και το σκότος της νύχτας.

Στα βυζαντινά χρόνια όπως και στην αρχαιότητα στην Αθήνα, στη 12η ημέρα του μήνα Εκατομβαίων (23 Ιουνίου – 23 Ιουλίου) υπήρχε γιορτή προς τιμή του Κρόνου και δοξάζανε τη συγκομιδή. Στα ελευσίνια δρώμενα συναντάμε τη σχέση του Κρόνου και γης , χρόνου και γαίας, μια σχέση που ανακυκλείται η ζωή και ο θάνατος ως μια απόλυτα φυσιολογική ιδιότητα των θνητών και η πραγματοποιείται η συμφιλίωση με αυτή .

Πέρα από τον ελληνικό μύθο στον οποίο βασίζεται η σκοτεινή, τρομακτική εικόνα μιας γηραλέας μορφής που καταβροχθίζει ένα έμβρυο (όπως το συναντάμε και στο γνωστό πίνακα του Γκόγια) πάντα θα μας θυμίζει ότι ο Κρόνος ίσον χρόνος: « Αυτό που ότι γεννά το φθείρει και το εξαφανίζει και όπου και αν πατήσουμε τα ίχνη μας χάνονται, σβήνουν και το όνειρο πάντοτε είναι να μας δοθεί η χάρη να κατέβουμε από αυτό το φρενιασμένο άρμα και να απλωθούμε μέσα σε μια στιγμή, μια και μόνο στιγμή...»