Τίτλος: INSTANTS VIDEO
Ημερομηνία & Ώρα: 20/05/2016 20:00-21:30
Χώρος: TTHE Αρεταίος, Αίθουσα 3, Π. Ψυχιατρείο
ΠΡΟΒΟΛΕΣ VIDEO ART ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ INSTANTS VIDEO ΣΤΗ ΜΑΣΣΑΛΙΑ
επιμέλεια: Marc Mercier
ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Mermaid - Mlungu - Mamlambo - Mami Wata (3’45 - 2013) / Fred Koenig - Dean Hutton (Γαλλία/Νότιος Αφρική)
Μία καλλιτεχνική ταινία μικρού μήκους από τον genderqueer καλλιτέχνη, φωτογράφο και κινηματογραφιστή, Dean Hutton. H έδρα του είναι στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Fred Koening, γάλλος διεπιστημονικός καλλιτέχνης, ως η Γοργόνα: μία γοργόνα Mlungu (μία λέξη από τις φυλές ζουλού / κόσα για τους λευκούς. Βγαίνει από την περιγραφή του λευκού αφρού που μένει σαν κατάλοιπο από τα κύματα) που επισκέπτεται την Ευρώπη βρίσκεται στα ανατολικά παράλια της Νοτίου Αφρικής, εκεί όπου υπήρχαν για αίωνες μαύρες γοργόνες.
Η μουσική είναι από τους Antoinella Paradiso και Jean Philippe Bionas: "Fumo Nero" («Μαύρος Καπνός»).
Borderline.in (5’28 – 2013) / Clémence Barret (Γαλλία/Ταϊλάνδη)
Μία ιστορία ενός θρυμματισμένου ατόμου: Ένα πορτραίτο μίας Ινδής γυναίκας της πόλης και της διχασμένης της προσωπικότητας. Πρόκειται για μία προσπάθεια να κταδειχθούν οι αόρατοι σεισμοί που προκαλεί η κοινωνία στην Ινδία καθώς και η συνεχής βία εναντίον των γυναικών.
Elle a rien dans l'ventre ? (Δεν έχει τίποτα μέσα της;) (2'12 – 2005) / Virginie Foloppe (Γαλλία)
Όταν η έκτρωση δεν αποτελεί δικαίωμα, πολλές γυναίκες βρίσκονται καταδικασμένες να παντρευτούν ώστε να μην καταλήξουν ανύπαντρες μητέρες ή ώστε να επιβιώσουν. Εξαρτάται από το πού ζούμε. Τί συμβαίνει όμως όταν η νύφη είναι τόσο θαρραλέα ώστε να ξεστομίσει ότι δεν θέλει το παιδί που κυοφορεί, την ημέρα του γάμου της; Αυτό αποτελεί τον σκοπό αυτού του βίντεο. Η μήτρα απεργεί, για να χρησιμοποιήσουμε και λέξεις του Πρεσιάδο, και αδειάζει για να εκπληρώσει την επθυμία της να μην γεννήσει.
Offrande à Lemanjá (3’23 – 2014) / Daniella De Moura (Βραζιλία/Γαλλία)
Στην παραλία της Τζερικοακοάρα, στις νοτιοανατολικές ακτές της Βραζιλίας, πραγματοποίησα την ατομική και σιωπηλή μου προσφορά στην θεότητα Iemanjá. Μέσα στα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού, διέλυσα το αίμα μου από την έμμηνο ρύση: το πιο έντονο και συμβολικό υγρό.
History is not mine (5’ - 2013) Mounir Fatmi (Mαρόκο)
Το βίντεο με τίτλο «History is Not Mine», αποτελεί άμεση απάντηση στο περσινό φεστιβάλ στην Τουλούζη Printemps de Septembre («Άνοιξη τον Σεπτέμβριο») το οποίο είχε τίτλο «Η ιστορία μου ανήκει» (The History is mine). Με αυτή την ευκαιρία, η Technologia, μία εγκατάσταση από τον Mounir Fatmi «μπλέκει» στίχους από το Κοράνι με άλλα στοιχεία που ενέπνευσαν τον Marcel Duchamp για τα Rotoreliefs αποσύρθηκε λόγω διάφορων περιστατικών από περαστικούς. Αυτό το γεγονός στιγμάτισε τον καλλιτέχνη και χαρακτηρίστηκε ως «μεγάλη απογοήτευση».
Το «History is not mine» πηγάζει από αυτούς που βγαίνουν από την αυταπάτη. Αυτή η εγκατάσταση βίντεο με μαύρα και άσπρα χαρακτηριστικά χτίζει τον χαρακτήρα του καθώς προσπαθεί να γράψει τον τίτλο χρησιμοποιώντας τσεκούρια. Μόνο η ταινία είναι κόκκινη, δείχνοντας ότι το κείμενο είναι γραμμένο με αίμα στην σύγκρουση ανάμεσα στην ομορφιά που έχει η καταδίκη στην γραφή και στην βία αλλά και στην δυσκολία της επίτευξη.
Touchless (4’43 – 2014) / Francesca Fini (Ιταλία)
Σκέφτηκα να εννοήσω την αίσθηση της επαφής, μέσα όμως από την απουσία της, ή με την προσωρινή αναπλήρωσή της: έλλειψη σωματικής επαφής εξ αιτίας της υπετροφικής ανάπτυξης εικονικών δεσμών στα κοινωνικά δίκτυα, την κουλτούρα του εικονιδίου avatar, το χάος της μαγματικής και στρωματοποιημένης πληροφορίας αλλά και επικοινωνίας ανάμεσα στα άτομα. Έτσι, η έλλειψη σωματικής/φυσικής επαφής που οδηγεί και στην αναγνώριση του «άλλου» καταλήγει σε μία τεχνολογία αποκομμένη από το σώμα ενώ ταυτόχρονα γίνεται ένα κρύο και εγωμονοτικό εικονίδιο.Χρησιμοποιούμε τις οθόνες από τα smartphone μας και τα τάμπλετ για να φτάσουμε στη σχέση, μέσα σε έναν κόσμο όπου ουσιαστικά φοβόμαστε την φυσική επαφή. Μήπως λοιπόν είναι η οθόνη του κινητού μας η μεμβράνη που φιλτράρει τον κόσμο που μας φοβίζει;
This Woman Sexual Fantasy Series (7’30 – 2013) / Elena Tejada-Herrera (Περού)
Τα βιντεάκια αυτά, κανονικά και κινουμένων σχεδίων, δείχνουν εμένα να εμπλέκομαι σε πλασματικές καταστάσεις με ζώα και είναι εμπνευσμένα από αρχαίες μυθολογίες. Γνωρίζω καλά ότι αν ήμουν άντρας, η δουλειά μου δεν θα είχε λογοκριθεί. Κι αυτό διότι η έκφραση της σεξουαλικότητας, πραγματικής ή φαντασιακής, από την πλευρά των ανδρών, είναι αποδεκτή και αγκαλιάζεται από τις πατριαρχικές κοινωνίες στις οποίες ζούμε. Αν όμως μια γυναίκα τολμήσει να αγγίζει τέτοια ζητήματα, θα κερδίσει μία ταμπέλα «πόρνης» και θα πέσει θύμα βίας, η οποία μπορεί να πάρει την μορφή σωματικής βίας ή λεκτικής επιθετικότητας, ή ακόμα και της βίας της λογοκρισία ςπου προσπαθεί να την σιωπήσει. Ακόμα και τώρα τολμώ και φτιάχνω τέτοιες εικόνες. Εάν την σήμερον ημέρα, μία γυναίκα φτιάχνει εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου, τότε αυτή η πράξη μετετρέπται σε πράξη ανατρεπτική της επιβεβαίωσης και της αντίστασης.
Totem et tabou (10'10 - 2014) / Pascal Lièvre (Γαλλία)
Ο Σίγμουντ Φρόυντ είναι ένας λευκός σαμάνος του 19ου αιώνα ο οποίος έγραψε «το Τοτέμ και το Ταμπού» (1913) αντλώντας την έμπνευσή του από τα γραπτά του Σκωτσέζου ανθρωπολόγου Φρέιζερ. O Michael Dudeck είναι ένας σαμάνος καλλιτέχνης στις αρχές του 20ού αιώνα. Επικαλείται το πνεύμα του Φρόυντ μέσα από ένα παρακλητικό τελετουργικό και επικεντρώνεται στα τοτέμ.
Etat de siège (8’30 – 2001) / Alain Declercq (Γαλλία)
Η ταινία αυτή δείχνει, με τη χρήση μιας κρυφής κάμερας, ένα ερειμωμένο Παρίσι στο οποίο έχουν εισβάλει οι ένοπλες δυνάμεις και αποτελείται από μοντάζ σε υλικό που γυριζόταν τρία χρόνια την παραμονή των εορτασμών του Ιουλίου στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια τωνπροετοιμασιών και των προβών για την στρατιωτική παρέλαση. Δείχνει πώς μία συγκεκριμένη τεχνικής γυρίσματος μπορεί να προδώσει παρά να μεταδώσει την πραγματικότητα που γυρίζει. Δείχνει επίσης πώς το κρύψιμο της κάμερας κάτω από το παλτό προσδίδει μία ανεπαίσθητη αίσθηση μίας ταραγμένης αφήγησης.
Get along (6’06 - 2012) / Parya Vatankhah (Ιράν)
Η ταινία Get along αντικατοπτρίζει την πολιτική καταπίεση και το βάρος της παράδοσης (ιδιαίτερα της θρησκευτικής) που επηρεάζουν το δικαίωμα του ατόμου να εκφράσει οικειότητα. Κίνηση, δύο σώματα κρυμμένα κάτω από ένα σεντόνι κουλουριάζονται, και σύντομα ξεκινά να βρέχει ένα κόκκινο υγρό. Η αντιμετώπιση του τί κρύβεται από κάτω, της σιωπηρής αγάπης και της οικειότητας, σε αντίθεση με την βροχή που έρχεται από πάνω, οδηγεί στο παράδοξο της αγάπης και της βίας που χρησιμοποιείται για να την καταπιέσει.
Αυτή η ταινία είναι η αντίδραση της Vatankhah στα όρια που επέβαλε η κυβέρνηση του Ιράν τόσο στην δημόσια όσο και στην ιδιωτική ζωή των πολιτών: κάποιος μπορεί να καταδικαστεί εξ αιτίας της οικειότητας (ακόμα και για το κράτημα χεριών) έξω από το γάμο, ή εξ αιτίας οποιουδήποτε άλλου σεξουαλικού προσανατολισμού πέραν του ετεροκανονιστικού.
(RE)ACTIONS Laurie Joly and Parya Vatankhah (Γαλλία/Ιράν) 6'42 - 2015
Το κείμενο του (RE)ACTIONS είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ της γαλλίδας καλλιτέχνιδας Laurie Joly και της Ιρανής Parya Vatnkhan και είναι γραμμένο το βράδυ μετά τις επιθέσεις της 7ης Ιανουαρίου 2015 στο Παρίσι.
Το σημείο εκκίνησης της ταινίας είναι σε έναν διάλογο. Αυτή η ταινία ξεκινά έναν διάλογο μεταξύ δύο καλλιτεχνών –δύο ιστορίες, δύο κουλτούρες, δύο καλλιτεχνικές προσεγγίσεις. Δημιουργεί μία συζήτηση μεταξύ των καλλιτεχνικών μέσων –λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλες τις μορφές Τέχνης. Ακόμα το (RE)ACTIONS στοχεύει σε έναν διάλογο μεταξύ εμφανίσεων, στην πληθώρα στην ευαίσθητη κατάσταση της υποδοχής. Αυτή η ταινία είναι μια δέσμευση εναντίον της λογοκρισίας, η οποία συνεχίζει να προσκρούει με τα δημιουργικά μυαλά και τους καλλιτέχνες.
