ΤΑΜΠΟΥ – ΠΑΡΑΒΑΣΗ – ΥΠΕΡΒΑΣΗ

Ημερομηνία & Ώρα: 17-21/05/2016 18:00-21:30
Τοποθεσία: Κτίριο Γκούση, Π. Ψυχιατρείο

Social Capital and the “Commons”, Scott Townsend
Το έργο αυτό βασίζεται στην σύνδεση των αφηρημένων θεμάτων της παγκοσμιοποίησης (μετανάστευση και ταξίδια, πλούτο, επικοινωνία, σύνορα, γλώσσα κλπ) και η επίδραση τους στις εμπειρίες των τοπικών κοινωνιών μέσα από τα δικά τους συγκεκριμένα ζητήματα. Η έκθεση ξεκινάει με μια προβολή animation που απεικονίζουν τα επιμέρους θέματα. Ο εκθεσιακός χώρος μετατρέπεται σε ένα χώρο κοινότητας όπου οι επισκέπτες είτε ομαδικά είτε ατομικά μπορούν να προσθέσουν τις δικές τους ιστορίες και τοποθεσίες σε ένα ψηφιακό χάρτη που προβάλλεται στο χώρο. Μεμονωμένοι και συλλογικοί χάρτες μπορούν να εμφανιστούν μαζί έτσι ώστε να συγκριθούν και να αντιπαραταχθούν.

Κάνοντας το Αδύνατο Πραγματικό: Ποιήματα για την Αισθητική και την Γλωσσολογία της Τεχνολογίας Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγικής, Ειρήνη Αθανασσάκη
Το να έχεις παιδιά συνήθιζε να είναι (ή να θεωρείται) το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, ωστόσο πλέον έπαψε να είναι έτσι. Όχι μόνο λόγω του αυξημένου αριθμού των υπογόνιμων γυναικών και ανδρών (πιθανότητα λόγω περιβαλλοντικών ζητημάτων και τρόπου ζωή), όχι μόνο λόγω της αυξημένης ηλικίας τεκνοποίησης των λεγόμενων αναπτυγμένων χωρών ( για λόγους εκπαίδευσης, εργασιακής απασχόλησης, συνήθειες ζευγαρώματος κλπ). Από τη δεκαετία του ενενήντα, η Τεχνολογία Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής (ART) έχει φέρει την επανάσταση και τεχνικές, η φαρμακευτική αγωγή και η έρευνα συνεχίζουν να αποτελούν ένα από τα πιο καινοτόμα εγχειρήματα των εποχών μας, παρά την εκρηκτική δημογραφική κατάσταση και την εξάντληση των φυσικών πόρων στο πλανήτη. Η Βιοπολιτική, η Βιοηθική και οι καλλιτέχνες της Bioart έχουν βρει ακόμα ένα συναρπαστικό θέμα.

Fleshify the World (Augmented Diseased Reality), Ian Haig
Το έργο ‘Fleshify the World’ επεκτείνει την ιδέα για το πως η σφαίρα των μέσων (media) θεωρείται όλο και περισσότερο ως μέρος του σώματός μας - τα κινητά τηλέφωνα, το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως νέες αποφύσεις της βιολογίας μας. Το έργο αυτό παίρνει αυτή την ιδέα σε ένα απώτατο άκρο: ένα iPad συγχωνεύεται με την ανθρώπινη σάρκα. Αν οι τεχνολογίες μας είναι προεκτάσεις του σώματός μας, τότε οι ίδιες αυτές τεχνολογίες θα μπορούσαν να μοιραστούν τις ασθένειες του ανθρώπινου σώματος. Έχοντας αυτό κατά νου, το έργο ‘Fleshify the World’ κάνει μια τέτοια ιδέα πραγματικότητα παρουσιάζοντας ένα iPad το οποίο έχει αναπτύξει μια επιθετική μορφή καρκίνου ή μια εκφυλιστική ανθρώπινη ασθένεια.

LA BAÑERA / Η ΜΠΑΝΙΕΡΑ, Laura Corcuera
Η μπανιέρα είναι μια σύνθεση κινήσεων και εικόνων στην οποία διερευνώνται ερωτήματα σχετικά με τους κρυφούς πόνους, τα βάσανα και την επισφαλή ζωή. Μια φυσική δραστηριότητα στην οποία το αντικείμενο και το υποκείμενο αποκοτούν νέες σημασίες. Η performance αυτή μιλάει για το παράλογο και το βαθύ, τα σχήματα των αβέβαιων ταυτοτήτων, την ευαισθησία, τις σημασίες της εμπειρίας της ζωής (με όλα αυτά τα ταμπού και τα όρια). Μια οπτική δράση συναισθημάτων μοιραζόμενη με ένα συμμετοχικό κοινό. Αυτή η δράση είναι ένας συνδυασμός από ένα ανθρώπινο σώμα και ένα κοινό αντικείμενο αυτο-φροντίδας που εκτοπίζεται από το ιδιωτικό χώρο (το μπάνιο) σε ένα δημόσιο χώρο (τη γη, τη θάλασσα, το βουνό, την πλατεία, το δρόμο...).

Μυκητιακή αποσύνθεση ως μια μορφή τέχνης, Patrícia Noronha
Η μυκητιακή αποδόμηση των ανθρώπινων αγαθών συνδέεται συνήθως με καταστροφικές διαδικασίες, στις οποίες χάνεται η ποιότητα και η ομορφιά. Σε αυτή τη σειρά έργων, επιχειρείται η ανάπτυξη νηματοειδών μυκήτων σε ένα εργαστηριακό περιβάλλον έτσι ώστε να προωθηθεί σκόπιμα μια αποσύνθεση συμβόλων του ανθρώπινου πολιτισμού/κουλτούρας που είναι εύκολα αναγνωρίσιμα, μια μεταμόρφωση που οδηγεί σε μια νέα μορφή τέχνης. Στόχος είναι να αναλογιστούμε την χρήση των βιολογικών διεργασιών στην σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία, και πιο συγκεκριμένα στην bio-art.

Inside out Bodies: Διάφορα Έργα Βίντεο, Ian Haig
O Hal Foster αναφέρθηκε σε μια επιστροφή στο πραγματικό τη δεκαετία του 1990 δίνοντας έμφαση στην υλικότητα και το σώμα. Η δική μου άποψη είναι ότι είκοσι χρόνια αργότερα, το 2016, βλέπουμε μια επιστροφή στο σώμα, αλλά σε αντίθεση με την «ταπεινή τέχνη» (abject art) της δεκαετίας του 1990, το σύγχρονο μηντικακό περιβάλλον έχει ενισχύσει μια συνειδητοποίηση της δικής μας σωματικής ταπείνωσης. Η έκρηξη της τρέχουσας σφαίρας των σύγχρονων μέσων και η σχέση μας με την τεχνολογίας τοποθετεί την υλικότητα του σώματος πίσω στο πολιτιστικό ραντάρ και αναγκάζει την εκ νέου εξοικείωση μας με την βιολογική μας σωματικότητα. Σε άμεση αντίθεση με την ψηφιακή οθόνη και την τεχνολογική τελειότητα, ταχύτητα, ανάλυση και λογική, τα σώματά μας παραμένουν πρωτόγονα, παράλογα, ακατάστατα και ταπεινά.