Διαδραστικός Ηχητικός Σχεδιασμός

Το παρόν μάθημα είναι εισαγωγή στις διαδραστικές τεχνολογίες ήχου με εφαρμογή στις τέχνες. Σκοπός του μαθήματος είναι να δώσει μια επισκόπηση της τεχνολογίας, θεωρίας, και καλλιτεχνικής πρακτικής στον τομέα των διαδραστικών τεχνών ήχου. Στoν τομέα λογισμικού (software), το μάθημα εισάγει τις βασικές έννοιες αντικειμενοστραφούς προγραμματισμού δια μέσου του λογισμικού SuperCollider, και δίνει επισκόπηση σε λογισμικά που βασίζονται σε αυτό, όπως TidalCycles, FoxDot, Sonic Pi, με αναναφορά και σε σύγκριση προς άλλα λογισμικά διαδραστικού ήχου όπως Max/MSP και Pure Data, και άλλα. Στον τομέα του hardware γίνεται επισκόπηση των συστημάτων physical computing όπως Arduino, Raspberry Pi, διάφορα είδη αισθητήρων, και συστήματα αναγνώρισης κίνησης από εικόνα (OpenCV). Στον τομέα της θεωρίας, γίνεται επισκόπηση εννοιών που μπορούν να αποτελέσουν αφετηρία για δημιουργία στις τεχνες ήχου κα στις τέχνες χρόνου γενικώτερα (Time Based Arts), όπως αφήγηση, τελετουργία, μοντέλο, προσωμοίωση, υπολογισμός, σχεδιασμός, κατασκευή, υπολογισμός, πρόβλεψη, πλοήχηση, περιπλάνηση, παιχίδι, αναμέτρηση, πόλεμος. Συζητάμε για τις έννοιες αυτές με αναφορά παραδείγματα από την ιστορία των τεχνών για να δούμε τον ρόλο τους στην δημιουργία και πρόσληψη έργων τέχνης. Επίσης γίνεται επισκόπηση καλλιτεχνικών πρακτικών με βάση πρόσφατες μελέτες στον τομέα αυτό όπως τα έργα του Christopher Cox για τις Τέχνες Ήχου. Το μάθημα εξετάζεται με μια εργασία θεωρητική ή πρακτική που παραδίδεται στο τέλος του Εξαμήνου. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται η παράδοση γραπτού κειμένου που αναλύει τις πηγές, το σκεπτικό και τα συμπεράσματα του έργου, και που παραθέτει τις πηγές της εργασίας σε βιβλιογραφία.

Με την ολοκλήρωση της παρακολούθησης των διαλέξεων και την πραγμάτωση των εργαστηριακών ασκήσεων οι φοιτητές και φοιτήτριες που συμμετέχουν στο μάθημα αναμένεται να έχουν εξοικειωθεί με τα προγραμματιστικά περιβάλλοντα που θα έχουν διδαχθεί, και να έχουν αποκτήσει την ικανότητα διάκρισης και κατανόησης των διαφοροποιήσεων και των συγκλίσεων ανάμεσά τους ως προς τη φιλοσοφία, αρχιτεκτονική, και εφαρμογή τους. Η κριτική αυτή κατηγοριοποίηση αναμένεται να οδηγήσει στη σωστή επιλογή υλισμικών και λογισμικών πόρων και στην αξιοποίησή τους ως δημιουργικά εργαλεία ανάλογα με την εκάστοτε συνθήκη και με κύριο προσανατολισμό τη σύνθεση διαδραστικών ηχητικών συστημάτων. Αναμένεται να γίνουν κατανοητές οι σχεδιαστικές προδιαγραφές ενός ηχητικού διαδραστικού συστήματος, καθώς και οι παράγοντες που επιδρούν ως προς τη διαμόρφωση της εμπειρίας του χρήστη μιας τέτοιας εφαρμογής. Η διδασκαλία του ιστορικού πλαισίου του πεδίου της αλληλεπίδρασης ανθρώπου-μηχανής, καθώς και του κάθε λογισμικού/υλισμικού που θα εξεταστεί, αναμένεται να ενισχύσει την κατανόηση της αμφίδρομης σχέσης ανάμεσα σε τέχνη και τεχνολογία, της εξέλιξης των συνθετικών τεχνικών που αυτά πραγματώνουν, των περιορισμών και δυνατοτήτων τους. Οι φοιτητές και φοιτήτριες του μαθήματος αναμένεται να αποκτήσουν την ικανότητα να “διαβάζουν” προγραμματιστικές δομές, αναγνωρίζοντας τη ροή της πληροφορίας, και ως εκ τούτου να τις αξιολογούν, διαχειρίζονται και διορθώνουν κατά βούληση. Επίσης, να διασυνδέουν επιμέρους συσκευές εισαγωγής δεδομένων και τμήματα κώδικα προς τη συναρμολόγηση ενός λειτουργικού συνόλου. Με το πέρας της σπουδής και ιδιαίτερα με την πρακτική υλοποίηση ενός πρωτότυπου έργου ως τελική εργασία προσδοκάται να αποκρυσταλλωθεί η απαραίτητη τεχνική κατάρτιση για τη σύνθεση, οργάνωση, αξιολόγηση και βελτιστοποίηση των πτυχών που απαρτίζουν ένα ολοκληρωμένο έργο διαδραστικής ηχητικής τέχνης.